Prawda i Konsekwencja

Tag Archive: Fatima

  1. Czy grzechy przeciwko wierze są najcięższe?

    Możliwość komentowania Czy grzechy przeciwko wierze są najcięższe? została wyłączona

    Co pewien czas słyszy się pośród tradycjonalistycznych katolików formułę: “Grzechy przeciwko wierze są o wiele cięższe niż grzechy przeciw moralności“. Konteksty w których słyszy się/czyta te słowa, są nieraz zdumiewające. Przed laty np. czytałem wywody, z których wynikało, że lepiej jest już obejrzeć film porno niż iść na “modernistyczny i neoprotestancki NOM“. Szokujące? Owszem – ale zarazem jednak do bólu logiczne. Ostatnio zaś ta formuła została przywołana przez p. Michała Mikłaszewskiego, który na łamach polskiego sedewakantystycznego portalu “Tenete Traditiones”, przy okazji krytykowania Jana Pawła II zasugerował, iż zarzuty o tuszowanie przezeń pedofilii i tak są o wiele mniej poważne niż to, że miał on grzeszyć przeciwko wierze (Asyż, słynne całowanie Koranu, itd.):

    Te wszystkie ohydne akty apostazji Wojtyły, na czele z obrzydliwością spotkania w Asyżu, 3 Października 1986 r., były dużo gorszą zbrodnią, niż wszelkie zarzuty o rzekome tuszowanie czy ukrywanie pedofilii, nawet gdyby były prawdziwe. Śmierć duchowa milinów dusz jest dużo gorsza niż fizyczne wykorzystywanie nieletnich, czy ukrywanie tego typu przypadków. Oczywiście jedno i drugie jest godne potępienia, jednak musimy sobie zdawać sprawę, że zbrodnia herezji jest czymś dużo gorszym, jest grzechem przeciwko Bogu, sprzeniewierzeniem się Jego Prawu i odrzuceniem Jego Słowa! Dlatego właśnie herezja, apostazja i inne grzechy przeciwko wierze są gorsze od grzechów przeciwko moralności i jakichkolwiek grzechów przeciwko człowiekowi, gorsze nawet od umyślnego zabójstwa, od aborcji czy sodomii. (Patrz: “44 lata temu Karol Wojtyła został nowym okupantem Stolicy Apostolskiej jako antypapież Jan Paweł II”.)

    Problem z akcentowaniem formuły “Grzechy przeciwko wierze są o wiele cięższe niż grzechy przeciwko moralności” jest jednak taki, że owszem z jednej strony na płaszczyźnie czysto teoretycznej jest ona słuszna i ortodoksyjna; jednak z drugiej strony już na płaszczyźnie praktycznej może bardzo często wprowadzać w błąd. Chodzi bowiem o to, że tradycyjna moralistyka katolicka rozróżnia pomiędzy tzw. “materialnymi grzechami” a “formalnymi grzechami”. Z tymi pierwszymi mamy do czynienia wówczas, gdy spełniona jest materia grzechu, ale nie ma innych niż owa materia czynników do zaistnienia winy grzechu (np. nie ma świadomości albo wyboru woli). Klasycznym przykładem zaistnienia czegoś, co jest tylko “materialnym grzechem” stanowi sytuacja polegająca na tym, iż katolik je mięso w piątek myśląc, że jest czwartek – materia grzechu co prawda zaistniała, ale świadomość nie – i stąd także nie ma jeszcze winy grzechu. “Formalnymi grzechami” są zaś sytuacje, w których oprócz materii grzechu dochodzą świadomość i wolna wola, a więc rzeczy które razem z materią danego czynu decydują o zaistnieniu osobistej winy grzechu.

    Rozróżnienie zaś grzechów materialnych od formalnych, materii grzechu od winy grzechu ma bardzo ważne znaczenie, jeśli chodzi o praktyczną implikację formuły “Grzechy przeciwko wierze są znacznie cięższe od grzechów przeciw moralności“. W praktyce życiowej bowiem jest znacznie trudniej formalnie zgrzeszyć przeciw wierze niż przeciw moralności i prawu naturalnemu. Podstawowe zasady moralne mamy bowiem przez Boga zapisane w swych sercach i umysłach – czego nie można powiedzieć o różnych szczegółowych prawdach wiary (wyjmując te tyczące się istnienia jedynego Boga – one owszem są zapisane w nas “genetycznie”). Rodzimy się więc z wiedzą o tym, że np. kłamstwo, cudzołóstwo, morderstwo niewinnego są złe – ale nie rodzimy się z wiedzą o tym, że istnieje Przeistoczenie, Maryja pozostałą zawsze dziewicą, a św. Piotr otrzymał Prymat nad całym Kościołem. W sensie formalnym znacznie łatwiej jest więc zgrzeszyć przeciwko moralności i prawu naturalnemu niż przeciwko wierze w szereg szczegółowych a objawionych na poziomie zewnętrznym prawd wiary. Ażeby formalnie zgrzeszyć np. kłamstwem, wystarczy być człowiekiem. Ażeby formalnie zgrzeszyć przeciwko objawionej wierze, nie wystarczy być człowiekiem, ale trzeba jeszcze to poselstwo wiary w sposób wiarygodny i poparty mocnymi dowodami usłyszeć, rozważyć w swym sercu i rozumie różne argumenty “za i przeciw” i dopiero wówczas, gdy będąc przekonanymi co do prawdziwości danej nauki i tak ją odrzucimy, dochodzi do zaistnienia czegoś co można nazwać “formalnym grzechem przeciwko wierze“.

    ***

    Przywołane przeze mnie powyżej rozróżnienia nie są jakąś “posoborową nowinką”. Ot, zobaczmy co chociażby na ten temat pisał “przedsoborowy” polski teolog i prezbiter, ks. Wojciech Andersz:

    “Chociaż jednak niektórzy mają wiarę fałszywą, nie zawsze grzeszą, już dla tego samego. Jak bowiem niewiara, tak i wiara fałszywa pochodzi albo z nieświadomości niezawinionej albo z obojętności, albo z usposobienia złośliwego. Ponieważ zaś, gdzie nie ma winy własnej, tam nie ma też grzechu osobistego, przeto tacy, którzy bez winy własnej wyznają wiarę fałszywą, nie mają grzechu i do Kościoła św. katolickiego należą sposobem duchowym. Natomiast grzeszą, którzy z obojętności nie dbają o poznanie prawdy chrześcijańskiej. Najwięcej grzeszną jest wiara fałszywa tych, którzy to czynią ze złośliwości, tacy bowiem popełniają grzech przeciw Duchowi św., grzeszą przeciw uznanej przez siebie prawdzie chrześcijańskiej. Patrzcie tedy, najmilsi, jak okropny grzech popełnia taki innowierca, który przekonał się o prawdziwości wiary katolickiej, ale ze złości lub ze względów ludzkich katolikiem zostać nie chce! Taki stawia opór Kościołowi św., a ponieważ Kościół św. jest zastępcą Chrystusa Pana na ziemi, przeto też stawia opór samemu Chrystusowi Panu” (Patrz: Ks. Wojciech Andersz, “Nauki katechizmowe ułożone na podstawie różnych autorów“, Tom III, O Przykazaniach, Poznań 1909, s. 222).

    Inny z tradycyjnych teologów jezuita Hermann Busenbaum – cytowany zresztą aprobatywnie przez św. Johna Henry Newmana – tak formułuje ów problem:

    “Heretyk, tak długo, jak długo uważa swoją sektę za bardziej lub w równym stopniu zasługującą na wiarę, nie ma obowiązku wierzenia (w Kościół (…) Ludzie wychowani w herezji i przekonywani od lat dziecięcych, że poddajemy w wątpliwość słowo Boże, że jesteśmy bałwochwalcami, zgubnymi kłamcami i dlatego należy wystrzegać się nas jak zarazy, nie mogą, dopóki trwa z nich tego rodzaju przekonanie, słuchać nas z czystym sumieniem” (Patrz: H. Busenbaum, “Medulla theologiae moralis”, s. 54. , Cytat za: Św. John Henry Newman, Sumienie chrześcijańskie, Wydawnictwo WAM, Kraków 2019, s. 90).

    ***

    Ostatecznie można zaś domniemywać, iż to formalne grzechy przeciwko moralności są znacznie częstsze niż formalne grzechy przeciwko wierze. Ta konstatacja wynika z pism św. Alfonsa Liguoriego i prywatnych objawień w Fatimie. W obu tych źródłach czytamy, że grzechami przez które ludzie najczęściej idą do piekła, są grzechy nieczystości, a więc grzechy przeciw moralności i prawu naturalnemu, a nie grzechy przeciwko wierze. Tymczasem tak w czasach św. Alfonsa Liguoriego, jak i objawień w Fatimie (zresztą i jak do tej pory) zdecydowana większość ludzi nie wyznawała nawet chrześcijaństwa, a co to dopiero mówiąc konkretnie: rzymskiego katolicyzmu. Gdyby więc formalne grzechy przeciwko wierze były częstsze niż formalne grzechy przeciwko moralności, to należałoby wówczas powiedzieć, że większość dusz idzie na potępienie właśnie z powodu grzechów przeciwko wierze.

    Mirosław Salwowski

    ***

    Grafika została wykorzystana w powyższym artykule za następującym źródłem internetowym: https://www.catholic.com/encyclopedia/heresy

  2. Czy wojny są Bożą karą za grzechy?

    Leave a Comment

    Na pierwszy rzut oka sam domysł kryjący się za pytaniem postawionym w tytule tego artykułu może wydawać się oburzający. Wszak, każda wojna wiąże się z różnymi grzechami (co najmniej w sensie wywoływanych przez nie skutków), a przecież Bóg ani nas nie kusi, ani nie nakazuje nam czynienia żadnego grzechu (por. Jk 1: 13-14; Syr 15: 19-20). Z drugiej jednak strony, istnieją poważne przesłanki, by bronić zasadności tego twierdzenia (czyli, że wojny są Bożą karą za grzechy). W Piśmie świętym niektóre wojny są tak ukazywane (por. Sdz 2: 14-15, 5: 8, 2; 1 Krn 5:26; 2 Krl 15:37). Przynajmniej niektórzy papieże mówili o wojnach w ten sposób (np. św. Pius V). Również pewni Święci Pańscy mówili tak o wojnach (św. Hiacynta z Fatimy, św. Maksymilian Kolbe).

    Jak zatem pogodzić twierdzenie, iż wojny są Bożą karą za grzechy z tym, iż wojny praktycznie zawsze wiąże się z różnymi grzechami, a wszak Bóg nie jest sprawcą żadnego grzechu?

    Zacznijmy od tego, iż Boża kara może przejawiać się na dwa sposoby:

    Pierwszy z nich to jak najbardziej aktywny akt Bożej pomsty. To znaczy, Bóg niejako wykracza poza skutkowo-przyczynowy ciąg ludzkich grzechów i sam wymierza “klapsa” grzesznym ludziom. W tym wypadku nie jest więc tak, że Bóg tylko pozwala na zaistnienie naturalnych skutków czynionego przez ludzi moralnego zła. Przeciwnie, On sam je powoduje. Biblijne przykłady takich Bożych kar to np. Herod zeżarty przez robaki za przyjmowanie wobec siebie boskiej czci (Dz 12: 23 ); Elimas oślepiony za sprzeciwianie się szerzeniu Ewangelii (Dz 13: 11); Annaniasz i Safira którzy padli trupem po tym, jak próbowali okłamać św. Piotra Apostoła (Dz 5: 1-11). W tym miejscu warto też dopowiedzieć, iż Bóg może aktywnie powodować tylko zło o charakterze fizycznym, a nie moralnym.

    Drugi z nich to bierny akt Bożego przyzwolenia na zaistnienie naturalnych i logicznych skutków czynionego przez ludzi moralnego zła. Bóg zatem choć może, nie zawsze przeszkadza albo łagodzi wystąpienie takich naturalnych efektów czynionych przez nas grzechów. Przykładowo, ktoś wsiada pijany za kierownicę. Bóg w swym miłosierdziu i litości prawdopodobnie nieraz ratuje takich głupców przed wypadkiem, ale czasami pozwala, by wszystko toczyło się tu naturalnym rytmem. A więc np. pijak uderza samochodem w dziecko i być może sam się przy tym rani. Karą Bożą w sensie biernego na to przyzwolenia będzie/może być to, że: 1) Pijak ów odniósł rany; 2) Pijak ten będzie później dręczony przez różne psychiczne problemy wynikłe z zabicia bądź zranienia niewinnej osoby; 3) Ktoś z rodziny zmarłego dziecka będzie chciał się w prywatny sposób zemścić na tym pijaku – w tym ostatnim wypadku Bóg będzie tolerował grzech będący efektem złego postępowania tego pijaka.

    Wojny mogą być więc Bożą karą albo w aktywnym tego znaczeniu, albo biernym i przyzwalającym ich sensie.

    Jeśli więc mamy do czynienia z wojną sprawiedliwą, to można powiedzieć, że jest to prawdopodobnie aktywna Boża kara. Oczywiście, i wskutek sprawiedliwych wojen dokonywane są różne grzechy, ale w takim wypadku należy odróżnić sam akt wywołania danej sprawiedliwej wojny od poszczególnych działań żołnierzy w niej uczestniczących. To znaczy, sam akt wywołania sprawiedliwej wojny jest Bożą wolą, ale nie wszystkie poszczególne działania uczestniczących w niej żołnierzy są już wolą Stwórcy. Przykłady takich wojen, które są aktywną Bożą wolą, stanowią choćby wojny starożytnego Izraela przeciwko pogańskim i zdeprawowanym ludom Kanaanu (por. Wj 23: 23-24; Pwt 20:17; Joz. 11:20). To bowiem Bóg wprost nakazał prowadzenie tych wojen jako karę za grzechy tych ludów (por Mdr 12: 1 – 20). W naszej historii być może przykładem wojny jako tak rozumianej Bożej kary były wyprawy krzyżowe urządzane w celu wyzwolenia Ziemi świętej albo też wojna hiszpańskich konkwistadorów przeciwko Imperium Azteków.

    Jeśli zaś mamy do czynienia z wojną niesprawiedliwą to mamy do czynienia z Bożą karą w sensie biernego przyzwolenia na pewne naturalne efekty ludzkich grzechów. A więc Bóg mógłby w swym miłosierdziu do nich nie dopuścić (np. sprawiając, że w jakimś nagłym tragicznym wypadku armia III Rzeszy straciłaby większość swych czołgów – podobny przypadek miał zresztą miejsce bodajże w 1985 roku w ZSRR), ale tego nie czyni. Przykładowo, Niemcy w 1939 roku najechali na Polskę. Jakich grzechów Niemców był to efekt? Prawdopodobnie, pielęgnowanego przez nich ducha zemsty i nienawiści. Co Polakom chciał pokazać Bóg, pozwalając na niemiecką okupację? Prawdopodobnie, chciał nam pokazać, iż takie grzechy jak aborcja, sodomia i rozwiązłość seksualna, które niestety w porównaniu do innych krajów, były u nas w dwudziestoleciu przedwojennym szerzej akceptowane również na płaszczyźnie prawnej łatwo mogą rodzić też inne jeszcze większe grzechy. Na przykład, jeśli zabijasz niewinne, nienarodzone dzieci – to nie dziw się później zbytnio, że ktoś będzie chciał zabić ciebie (bo to jest w zasadzie logiczne podejście). Jeśli z pobłażaniem patrzysz na sodomię, prostytucję lub inne przejawy rozwiązłości seksualnej, z którą wszak nieraz wiąże się krzywdzenie młodych dziewcząt i kobiet, to nie bądź zaskoczony, że w końcu ktoś wpadnie na pomysł gwałcenia kobiet (bo to w zasadzie też jest logiczne).

    Mirosław Salwowski

  3. Siostra Łucja (widząca z Fatimy) o tańcach towarzyskich

    Leave a Comment

    Jednym z widzących w Fatimie Matkę Bożą dzieci była Łucja dos Santos. Jako jedyna z trójki fatimskich wizjonerów dożyła ona późnej starości, umierając jako zakonnica 13 lutego 2005 roku. W związku z setną rocznicą objawień w Fatimie wiele mówi się o słowach tak samej błogosławionej Maryi, jak i o tym co miały do powiedzenia dzieci będące bezpośrednimi świadkami tych zdarzeń. Warto więc wspomnieć o raczej zapomnianym wątku z wypowiedzi i wspomnień siostry Łucji dos Santos. W będącej obszernym dokumentem wydarzeń fatimskich książce “Siostra Łucja mówi o Fatimie” znajdujemy wspomnienia tej widzącej tyczące się zmian, jakie nastąpiły w jej rodzinnej parafii w okresie lat 1914 – 1917. Czytamy tam co następuje:

    W ciągu trzech lat nasz dom, śmiało mogę powiedzieć i nasza parafia, zmieniły całkowicie swój wygląd. Ks. Pena przestał być naszym proboszczem i został zastąpiony przez ks. Boicinha. Ten nadzwyczaj gorliwy ksiądz, zapoznawszy się z niechrześcijańskimi zwyczajami, jakie istniały w parafii, jak zabawy i tańce, zaczął je w kazaniach niedzielnych na ambonie ostro piętnować. Wykorzystywał każdą okazję, aby publicznie i prywatnie zwalczać ten zły zwyczaj. Moja matka, jak tylko usłyszała proboszcza mówiącego w ten sposób, zakazała moim siostrom chodzić na zabawy. Przykład moich sióstr pociągał i innych. I zwyczaj ten powoli zaczął zanikać. Tak samo było z dziećmi, które jak już wspominałam Ekscelencji w relacji o mojej kuzynce – urządzały swoje tańce oddzielnie. Pewnego dnia powiedział ktoś mojej matce: << Dotąd taniec nie był grzechem, ale teraz już jest grzechem, ponieważ przyszedł nowy proboszcz, jak to z tym jest?>>. <<Nie wiem” , odrzekła moja matka. <<Wiem tylko, że ks. proboszcz nie chce, aby się tańczyło, i dlatego moje córki nie będą chodziły na zabawy. Najwyżej pozwolę im trochę zatańczyć w gronie rodzinnym, bo ks. proboszcz mówi, że w domu tańczyć nie jest niczym złym>>. (Cytat za: “Siostra Łucja mówi o Fatimie (Wspomnienia siostry Łucji)”, Vice-Postulacao, P-2496 FATIMA, Wydanie trzecie 1989, s. 58-59).

    Ktoś może powiedzieć: ot zwykła, kronikarska relacja odnośnie postawy i poglądów nowego proboszcza z parafii, w której żyła niegdyś Łucja dos Santos. Nie jest to jednak neutralna relacja autorstwa siostry Łucji. Ona bowiem nie tylko przytacza fakty tyczące się niechęci ks. Boicinha wobec tańców towarzyskich, ale wyraźnie się z tą jego postawą utożsamia. Siostra Łucja nie pisze wszak np.: “ksiądz zapoznawszy się ze zwyczajami, które uważał za niechrześcijańskie” ale pisze: “ksiądz, zapoznawszy się z niechrześcijańskimi zwyczajami”. Ona nie pisze też: “Wykorzystywał każdą okazję, aby publicznie i prywatnie zwalczać ten zwyczaj, o którym sądził, że jest zły”, ale pisze za to: “Wykorzystywał każdą okazję, aby publicznie i prywatnie zwalczać ten zły zwyczaj”. Najwyraźniej więc pogląd ks. Boicinha na temat tańców towarzyskich był też poglądem siostry Łucji dos Santos.

    Oczywiście, powyżej cytowane słowa siostry Łucji nie dotyczą słów, które Matka Boża miała przekazać jej kuzynom w Fatimie. Nie wiemy nic odnośnie tego, czy błogosławiona Maria mówiła w tych okolicznościach coś na temat tańców towarzyskich. Jest jednak prawdopodobne, iż siostra Łucja, której dane było być świadkiem objawień Matki Bożej, jako osoba tym bardziej znająca nie tylko literę, ale i ducha tych wydarzeń umiała bardziej niż wielu innych katolików, zrozumieć powagę niebezpieczeństwa tańców towarzyskich. Jeśli więc tylu Świętych Pańskich przestrzegało przed tańcami damsko-męskimi, jeżeli niechętnie patrzyła na nie bezpośrednia świadkini objawień w Fatimie, to czy jest rozsądnym upieranie się przy innym poglądzie???

    Mirosław Salwowski