Prawda i Konsekwencja

Tag Archive: seks

  1. Purytanie pili wino i kochali seks

    Możliwość komentowania Purytanie pili wino i kochali seks została wyłączona

    Tak zwany purytanizm powszechnie kojarzony jest z niechęcią do przyjemności i „radości życia”. Mianem postaw „purytańskich” nazywa się więc np. wrogość wobec picia alkoholu czy też niechęć nawet wobec małżeńskiego seksu. W niniejszym tekście pokażę, iż co jak co, ale całkowicie fałszywym stereotypem jest utożsamianie tych dwóch wymienionych powyżej postaw z purytanami i purytanizmem.

    Po pierwsze bowiem: purytanie jak najbardziej aprobowali picie napojów alkoholowych, o ile było to czynione z umiarem (oczywiście nadużycia w tym względzie, czyli pijaństwo ganili i karali).

    Jeden z czołowych przedstawicieli ruchu purytańskiego – Increase Mather (będący w l. 1681 – 1701 prezydentem Uniwersytetu Harvarda) za Ojcami Kościoła mówił:

    „Napój sam w sobie jest dobrym stworzeniem Bożym i należy go przyjmować z wdzięcznością, ale nadużywanie napoju pochodzi od szatana; wino jest od Boga, ale pijak jest od diabła” (Cytat za: https://en.wikipedia.org/wiki/Christian_views_on_alcohol, Dostęp: 23. 03. 2024).

    Jak z kolei pisze pan Maciej Kapek w dostępnym w Internecie opracowaniu pt. „Nie tylko czerstwy chleb i fasola. Religijność purytańska a kuchnia Nowej Anglii”:

    „Purytanie pili także alkohol, a tawerny stanowiły ważne miejsca w ich społecznościach. Największą popularnością cieszyły się piwo i cydr. Podejście do alkoholu było bardzo podobne do purytańskiego stosunku do jedzenia. Grzechem były pijaństwo i obżarstwo, nie zaś rozsądne i umiarkowane korzystanie z tych dóbr”.

    Bzdurą jest zatem pomawianie purytan o wrogość wobec picia alkoholu. Taka antyalkoholowa postawa owszem pojawiła się w ramach pewnych kręgów protestanckich i postprotestanckich, ale purytanie nie mieli z nią nic wspólnego, gdyż jej początki to XIX wiek, a więc kilka pokoleń po tym jak ostatni z purytan wymarli. Trzeba po prostu uczciwie przyznać, że purytanizm w tym konkretnym aspekcie (czyli stosunku do alkoholu) był bliski tego, co na ów temat tradycyjnie nauczał Kościół katolicki.

    Po drugie: purytanie nie tylko, że nie byli niechętnie nastawieni do małżeńskiej seksualności, ale ją wręcz afirmowali. Jak deklaruje, znawca dziejów purytan i purytanizmu, emerytowany profesor historii Francis J. Bremer:

    „Purytanie wierzyli, że wszystko, co stworzył Bóg, jest z natury dobre – łącznie ze stosunkiem płciowym”

    „Nie byli wrogo nastawieni do seksualności. Postrzegali seks i miłość jako ważne czynniki pomagające mężczyźnie i kobiecie w stworzeniu pełnego pasji związku i jego wzmocnieniu”.

    „Jedną rzeczą, która cholernie wszystkich zaskakuje, jest to, że ludziom postawiono zarzuty – zarówno w sprawach kościelnych, jak i cywilnych – o NIE uprawianie seksu ze współmałżonkiem” (Cytat za: https://nypost.com/2016/10/21/the-puritans-really-loved-having-sex/, Dostęp: 23. 03. 2024).

    W tym zaś konkretnym aspekcie można powiedzieć, iż purytanie wyprzedzali nawet o kilka wieków katolicką teologię moralną, która owszem uważała seks w małżeństwie za rzecz moralnie właściwą, jednak jeszcze do 20 wieku niezbyt chętnie zatrzymywała się na przyjemnościach z nim związanych.

    ***

    Dlaczego o tym wszystkim piszę? Czyżbym był skrytym poplecznikiem purytanizmu i dlatego zależy mi na historycznym wybielaniu purytan? Oczywiście, że odpowiedź na to pytanie musi być negatywna, a to choćby dlatego, iż odrzucam i brzydzę się jedną z podstawowych dla purytanizmu doktryn, a więc wyznawaną przezeń kalwinistyczną, „podwójną predestynację”. Owa okoliczność nie uprawnia mnie jednak do zatajania prawdy, jaką znam, a więc faktów historycznych zdecydowanie przeczących pewnym powszechnym, a nieprawdziwym wyobrażeniom na temat tego, czym ma charakteryzować się „purytanizm”. Jak wszak miał mawiać św. Tomasz More, gdyby w jakimś sporze występował po jednej stronie jego ojciec, a po drugiej sam szatan i to ten drugi miałby słuszność, rację należałoby przyznać właśnie szatanowi. Niezależnie więc od tego, ile błędów i herezji nie byłoby po stronie tej czy innej grupy wyznaniowej, w jej krytyce należy trzymać się historycznej prawdy, a nie ją zniekształcać i zakłamywać. W odniesieniu zaś do kwestii alkoholu i (małżeńskiego) seksu purytanie zostali niesprawiedliwie oczernieni oraz zniesławieni. Nie należy – w imię choćby i najświętszych celów – przykładać do tego swej ręki.

    Mirosław Salwowski

    Obrazek został dołączony do powyższego tekstu za następującym linkiem internetowym: https://www.bostonmagazine.com/arts-entertainment/2016/10/18/puritans-and-sex-myth/

  2. Jason Evert (znany apologeta katolicki) o tzw. francuskich pocałunkach

    Leave a Comment

    Przed kilkoma laty opublikowałem na tekst pt. “Zmysłowe pocałunki są grzechem śmiertelnym”. Ów artykuł był w miarę prostym powtórzeniem nauczania Magisterium o tym, iż dokonywane poza granicami małżeństwami pocałunki, w których szuka się przyjemności płynącej ze stanu podniecenia seksualnego (u mężczyzn nazywa się to “erekcją”) stanowią materię grzechu ciężkiego (nawet, gdy nie dąży się w nich do całkowitego zaspokojenia owego pobudzenia, które zwiemy orgazmem). Mimo to jednak, z różnych stron wzbudził on wiele kontrowersji i niezrozumienia. Jednym z przejawów owych negatywnych reakcji był zarzut, jakoby nauczanie piętnujące zmysłowe i namiętne pocałunki jako ciężką nieprawość, było tym elementem doktryny katolickiej, które jest już nieaktualne i dawno przebrzmiałe. Choć ten zarzut wypływa ze złych przesłanek, przyznam, że jest on dla mnie zrozumiały, a to dlatego, że w dzisiejszej katechizacji i duszpasterstwie trudno jest odnaleźć wypowiedzi, które w jednoznaczny i jasny sposób potwierdzałyby słuszność nauczania o poważnym złu moralnym pozamałżeńskich pocałunków, w których szuka się (choćby częściowej) seksualnej przyjemności. Nadal jednak zdarzają się takie osoby, których deklaracje na ten temat, które chociaż może nie są bardzo jasne i jednoznaczne, to jednak przynajmniej zawierają w sobie wyraźne sugestie wspierające dawniej sformułowane nauczanie katolickie na ów temat.

    Jedną z takich osób jest pochodzący z USA, znany i ceniony, apologeta katolicki, Jason Evert. Człowiek ten w szczególny sposób poświęcił się propagowaniu nauczania katolickiego na temat cnoty czystości i skromności, będąc inicjatorem między innymi tego projektu: http://chastityproject.com/

    Poniżej pozwalam sobie zamieścić dłuższe fragmenty jego wypowiedzi na temat tzw. francuskich pocałunków (a więc tych pocałunków, w których języki całujących się osób dotykają się nawzajem, co przynajmniej u chłopców i mężczyzn w normalnym porządku rzeczy wywołuje względnie szybko stan podniecenia seksualnego). Chociaż i ten tekst wydaje się nie stawiać przysłowiowej “kropki nad i”, a miejscami wywołuje wrażenie zbyt “przegadanego” to jednak na tle innych wypowiedzi na ów temat zdaje się być bardziej jasnym i przynajmniej podsuwającym właściwe oraz ortodoksyjne wnioski odnośnie zmysłowych i namiętnych pocałunków.

    Zachęcam zatem do zapoznania się z poniższymi fragmentami wypowiedzi Jasona Everta na temat tzw. francuskich pocałunków:

    Francuskie pocałunki są głęboko jednoczące, ponieważ wnikanie jednej osoby w głąb drugiej jest już etapem stawania się jednym z nią lub z nim w sposób fizyczny. Takie namiętne całowanie mówi ciału mężczyzny, że powinno się szykować do aktu płciowego, a kiedy mężczyzna jest podniecony, zazwyczaj nie będzie zaspokojony, dopóki nie rozładuje napięcia.

    Zatem francuskie pocałunki drażnią ciało pragnieniami, które nie mogą być w sposób moralny zaspokojone poza małżeństwem. W przypadku pary, która odkłada seks na czas małżeństwa, francuskie pocałunki można porównać do piętnastolatka, który siedzi w samochodzie zaparkowanym przed domem, podkręcając tylko obroty silnika, bo wie, że nie posiada prawa jazdy (…)

    Często dostaję e-maile od par powstrzymujących się od współżycia, które mówią, że naprawdę się kochają i chcą zachować czystość, lecz wciąż na nowo upadają i popełniają te same grzechy w sferze seksualnej. Wzbudzają oni w sobie te pragnienia i odkrywają, że takich pożądań nie da się łatwo ujarzmić, gdy już się je obudzi. Takie pary pragną zatrzymać się na granicy, utrzymując pewną intymność seksualną, a jednocześnie uniknąć posunięcia się “za daleko”. Zaczynają jednak zdawać sobie sprawę z faktu, że mężczyźni i kobiety nie są stworzeni, by funkcjonować w ten sposób. Anielska czystość jest łatwiejsza do przeżywania niż czystość połowiczna, ponieważ w tym drugim przypadku nieustannie drażnisz samego siebie.

    Pomimo tego niektórzy mówią, że francuskie pocałunki nie są niczym szczególnym i nic nie znaczą. Czy jednak coś w tobie nie pragnie, aby były one właśnie czymś ważnym? Im więcej oddajemy z siebie samych, tym mniej cenimy dar swojego ciała i ciała naszego “ja” (a ludzie w konsekwencji będą także traktować nas z mniejszym szacunkiem). Zapytaj siebie samą, ile warte są twoje pocałunki. Czy są sposobem na odwdzięczenie się chłopakowi za miły wieczór? Czy są lekarstwem na nudę podczas randki? Czy są sposobem na ukrycie zranień lub samotności? Czy też co gorsza, są tylko “niewinną” zabawą. Jeśli odpowiedzią na któreś z tych pytań jest “tak” , oznacza to, że zapomnieliśmy, jaki jest cel pocałunku i sens intymności. Zatem nie oddzielaj fragmentu swojej seksualności jako czegoś “mało ważnego”. Całe twoje ciało jest czymś nieskończenie wielkim, a w tym także twoje pocałunki. Jeśli zdamy sobie z tego sprawę, to najzwyklejszy pocałunek stanie się bezcenny i przyniesie więcej bliskości i radości niż sto łóżkowych przygód na jedną noc. (…)

    W liceum nie zastanawiałem się wiele nad tym rodzajem pocałunków. Uważałem, że inni robią gorsze rzeczy, więc nie było to dla mnie czymś szczególnym. Dziś najbardziej żałuję właśnie tego, że zamiast zachować takie pocałunki dla swojej żony, rozdawałem je dziewczynom, których po maturze już nigdy nie spotkałem. Patrzyłem jedynie wokół na rówieśników z klasy i stwierdzałem, że widocznie życie ma tak właśnie wyglądać.

    W miarę dojrzewania i pogłębiania się moich związków oraz własnej modlitwy w ich intencji, porzuciłem ten rodzaj pocałunków, ponieważ zawsze rozpalał on we mnie pragnienie pójścia dalej. Odsuwałem przy tym także na bok inne aspekty związku. Wiedziałem w sercu, że nie mógłbym z przekonaniem powiedzieć, iż ten rodzaj intymności podoba się Bogu.

    Zatem rozmawiałem z dziewczyną na początku mojej znajomości i zgadzaliśmy się na taką ofiarę. Było to ogromne błogosławieństwo i od razu widziałem, że nasz związek staje się bardziej święty i radosny. Nie byliśmy doskonali, lecz dostrzegłem wtedy po raz pierwszy, że im więcej było w moich związkach namiętnego całowania, tym mniej było wszystkiego innego. Gdybym z tym nie skończył, nie zdołałbym tego zrozumieć.

    Zachęcam was, byście spróbowali pójść tą drogą. Porzućcie głębokie pocałunki aż do ślubu (…)

    Mówiąc prosto, moralność seksualna ma na celu wychwalanie Boga za pomocą swojego ciała. Sposób w jaki używasz swojej seksualności, powinien odzwierciedlać twoją miłość do Boga i wyrażać miłość Boga ku innym. Jeśli jakieś działania wydają ci się w tej dziedzinie niepewne, nie podejmuj ich. Czyń jedynie te rzeczy, co do których z przekonaniem wiesz, że chwalą Boga. (…)

    W świetle tego wszystkiego, co zostało powiedziane, nie powinniśmy już skupiać się na tym, jak daleko możemy posunąć się, nim zgrzeszymy. Gdy nasze serca są prawe względem Boga, troszczymy się o to, co jest naprawdę czyste, i jak możemy chwalić Boga naszymi ciałami. Pragniemy, by każdy uczynek wynikający z uczucia odzwierciedlał fakt, że to On jest pierwszy w naszym życiu. Zanim do tego dojdziemy, będzie nam niezmiernie trudno odróżniać miłość od pożądania.

     

    Cytat za: Jason Evert, “Jeśli naprawdę mnie kochasz. 100 pytań na temat randek, związków i czystości seksualnej“, Kraków 2012, ss. 124, 125-126, 126-127, 128.