Prawda i Konsekwencja

W jaki sposób Chrystus wypełnił Prawo, co z niego unieważnił, zmienił lub poprawił

Nie zniósł prawa naturalnego, ale je umocnił. Ten, który powiedział w Prawie: “Pan Bóg twój jest jedynym Panem” (Pwt 6, 4), w Ewangelii mówi: “Aby poznali Ciebie, jedynego prawdziwego Boga” (J 17, 3). Ten, który powiedział: “Będziesz miłował bliźniego swego jak siebie samego” (Kpł 19, 18; Mt 19, 19; 22, 39, Mk 12, 31; Rz 13, 9; Gal 5, 14; Jk 2, 8), w Ewangelii tworzy nowe przykazanie: “Przykazanie nowe daję wam, abyście się wzajemnie miłowali” (J 13, 34). Niegdyś zakazał zabijać, teraz zabrania lekkomyślnego gniewu; dawniej zakazał cudzołóstwa, teraz zabrania nieprawej pożądliwości, wówczas zakazał kradzieży, teraz błogosławionym nazywa tego, kto owocami własnej pracy wspiera potrzebujących; niegdyś zakazał nienawiści, teraz zaleca miłość nieprzyjaciół; niegdyś zakazał zemsty, teraz zaleca wyrozumiałość – nie dlatego, że zemsta jest sprzeczna z prawem, ale dlatego, że wyrozumiałość jest czymś lepszym; z Prawa nie nakazał usunąć naturalnych uczuć, lecz brak umiaru.

Ten, który nakazał czcić rodziców, sam był im poddany; Ten, który niegdyś polecił świętować szabat przez odpoczynek i rozmyślanie nad Prawem, teraz każe nam codziennie rozmyślać nad stworzeniem i opatrznością i dziękować Bogu. Zniósł obrzezanie, chociaż sam mu się poddał; w Nim bowiem złożone zostało oczekiwanie narodów. Ten, który w Prawie nakazał uczciwie przysięgać i zakazał składania przysiąg, teraz zabronił przysięgać w ogóle. Zmienił chrzest, ofiarę, kapłaństwo, kult związany z określonym miejscem. Zamiast codziennych obmyć ustanowił jeden chrzest zanurzający w Jego śmierć; w miejsce jednego pokolenia nakazał wybierać do stanu kapłańskiego najlepszych przedstawicieli z każdego narodu i nie sprawdzać, czy kandydat na kapłana jest zdrowy na ciele, lecz badać jego pobożność i sposób życia. Zamiast ofiary krwawej ustanowił bezkrwawą ofiarę duchową i mistyczną dokonywaną w śmierci Pana, dzięki znakom Jego ciała i krwi. Zamiast kultu związanego z określonym miejscem nakazał i ustanowił, aby od wschodu do zachodu słońca na każdym miejscu wielbiono Jego władzę.

Nie uwolnił nas od Prawa, ale od jego więzów. O Prawie powiedział Mojżesz: “Nad przykazaniem, które ja ci daję, będziesz rozmyślał siedząc w domu i wstając, i będąc w podróży” (Pwt 6, 7; Joz 1, 8). Również Dawid mówi: “W Prawie Pana Jego upodobanie, nad Jego Prawem będziesz rozmyślał dniem i nocą” (Ps 1, 2). Chce więc, abyśmy zawsze byli poddani Prawu i nigdy nie byli wolni od Prawa. “Szczęśliwi – powiada – nieskalani w drodze, którzy postępują wedle Prawa Pana. Szczęśliwi, którzy badają Jego świadectwa, a całym sercem Go szukają” (Ps 119 [118], 1-2). I dalej: “Szczęśliwi jesteśmy, Izraelu, że wiemy, co się Bogu podoba” (Bar 4, 4). A Pan mówi: “Wiedząc to, będziecie błogosławieni, jeśli według tego będziecie postępować” (J 13, 17).

Konstytucje Apostolskie VI, 23

(Cytat za: “Synody i Kolekcje Praw, Tom II, Konstytucje Apostolskie oraz Kanony Pamfilosa z apostolskiego synodu w Antiochii; Prawo kanoniczne świętych Apostołów; Kary świętych Apostołów dla upadłych; Euchologion Serapiona”, Wydawnictwo WAM, Kraków 2007, s. 162 – 164).